Ranię?

Dlaczego taka jestem?Dlaczego nie potrafię być bardziej stanowcza, zdecydowana?Dlaczego ciągle się waham?Po raz kolejny czuję, że zraniłam czyjeś uczucia.Zimna suka.Nie chcę tak.Nienawidzę swojego charakteru.Nienawidzę siebie.Muszę to zmienić.Koniecznie.

                                    

Skinny love.

Po długiej przerwie postanowiłam coś napisać.W moim życiu wiele się zmieniło.Jedne rzeczy na lepsze, inne na gorsze.Straciłam przyjaciela, co było czym najgorszym co mnie spotkało, czymś nie do opisania.Jednak w tym wszystkim pomógł mi ON.Sprawił, że przestałam zadawać sobie ból."Wyciągnął" mnie z tego wszystkiego.Sprawił, że znów mam ochotę żyć, a przede wszystkim że mam dla kogo być na tym świecie.Wypełnił moje"zdechłe", pachnące trupem serce lukrem.Mam swoje osobiste szczęście przy sobie i niczego mi już nie brakuje.Chce aby było tak już zawsze.Pragnę już do końca życia czuć się potrzebna.Chcę po prostu mieć Go przy sobie.

Come on skinny love, just last the year
Pour a little salt, we were never here
My, my, my, my, my, my, my, my
Staring at the sink of blood and crushed veneer.

Pani życia, pani czasu.

Mimo wszystko.Karm mnie pocałunkami o poranku.

Ładuj w me płuca zapach twych ulubionych perfum.

Dostarczaj co minutę słowa tak cholernie ważne dla mnie,

a dla Ciebie nic nie znaczące.

Uzależnij mnie od siebie.

Wstrzykuj w me żyły kawałki swego fałszywego,

czerniejącego od kłamstw serca,

abym mogła być taka jak Ty.

 Bym mogła stać się bezuczuciową panią swego życia,

panią swego czasu.

W poszukiwaniu drogi do szczęścia.

Czasem dobrze jest iść drogą w ciemności,

widząc tylko świecącą w oddali latarnię.

Usiąść na opustoszałej dróżce i pobyć chwilę samemu,

zapisując drewnianym patykiem na piasku imiona tych,

których kochamy.

Nie myśląc o problemach, trudnościach życiowych

iść przed siebie, jak najdalej.

Szukać drogi do szczęścia.

Wiersz napisany dosłownie przed chwilą.Nie mam dziś weny,  także przepraszam Was za te farmazony.

Chciałam podziękować za tyle miłych komentarzy.To dzięki Wam piszę te notki, naprawdę. Lejecie mi miód na serce.

Jestem, jaka jestem.

Wiele razy zastanawiałam się(zapewne nie tylko ja) kim w końcu jestem, bądź kim będę w przyszłości.Kiedy byłam małą, 5-letnią dziewczynką chciałam być księżniczką, mieszkać w pałacach, mieć w swej szafie multum sukien balowych no i oczywiście księcia przy swoim boku.W wieku 10 lat marzyłam o karierze piłkarskiej.Przebierałam się w koszulki mojego brata z nazwiskami sławnych piłkarzy i biegałam za piłką jak szalona.Teraz mając lat 14 zastanawiam się nad dalszą drogą.Kim chcę teraz być?Nauczycielką, psychologiem...Wiele się zmieniło w moim życiu.Osoby otaczające mnie się zmieniły, mój pogląd na świat uległ zmianie, a przede wszystkim ja się zmieniłam.Zmieniłam w sobie praktycznie wszystko.Nie jestem już słodką, naiwną jagódką.Nie ufam zbyt szybko ludziom.Na własnej skórze przekonałam się jacy są.Są bezuczuciowymi egoistami myślącymi tylko i włącznie o sobie.

Sprzeczności losu.

Wszystko się układa, jest po naszej myśli.Pojawia się osoba, z którą wiążemy wspólne plany na przyszłość, którą kochamy mimo wszystkich kłótni, sprzeczek, różnicy zdań.Nagle w dotychczas cudownie toczące się życie uderza ogromny meteoryt, który niszczy całe nasze szczęście.Rujnuje relację z człowiekiem, którego darzymy miłością nie do opisania.Znacie te uczucie, kiedy wszystko wymyka się z pod kontroli w najlepszym momencie Waszego życia?Kiedy nie radzicie sobie z wszelakimi sprzecznościami losu?W takiej chwili najlepiej zamknąć pokój na dwa spusty, popijając kakao na parapecie szukać na niebie gwiazdy, nazwanej imieniem ukochanej osoby.